selaouer

Ur pennad eus ar Wikeriadur, ar geriadur liesyezhek frank a wirioù.

Brezhoneg

Etimologiezh

(Anv-kadarn) Savet diwar selaou-, pennrann ar verb selaou, hag al lostger -er
(Furm verb) Savet diwar selaou-, pennrann ar verb selaou, hag an dibenn-ger -er

Anv-kadarn

selaouer /seˈlɔwːɛr/ gourel (liester : selaouerien)

  1. Den a vez o selaou

Troidigezhioù

Furm verb

selaouer /seˈlɔwːɛr/

  1. Furm dic'hour ar verb selaou en amzer-vremañ an doare-disklêriañ
    • « M'hoc'h eus levezon en Neñv, ma selaouer ouzh ho pedennoù en Neñv, goulennit ma vevin. » — (Youenn Drezen, Itron Varia Garmez, Skrid ha Skeudenn, 1941, Al Liamm, 1977, p. 284.)

Troidigezhioù