kredfe
Brezhoneg
Etimologiezh
- Diwar kred-, pennrann ar verb krediñ, hag an dibenn-ger -fe.
Furm verb
kredfe /ˈkredfe/
- Furm ar verb krediñ e trede gour unan an amzer c'hallus, en doare-divizout
- Gant ur [[kemmadur dre vlotaat|c'hemmadur dre vlotaat|] (war-lerc'h ar rannig-verb a, ar rannig-verb nac'h na da skouer) :
- — Jezuz , aotrou kaezh, ober goap ouzhoc'h ? Na me na ma den na gredfe biken soñjal ober se. — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl/4, Al Liamm, 1989, p. 23.)
- [...] , kavet e voe, ha c'hwi a gredfe, pell diouzh kêr, e-kichen ar mor, en un tiig-soul. — (Troude ha Milin, Labous ar Wirionez ha Marvailhoù all, Skridoù Breizh, 1950, p. 9.)
- Piv a gredfe magañ an disterañ diskred a-zivout ur bugel ?... — (Langleiz, Romant ar Roue Arzhur/levrenn I : Marzhin, Al Liamm, 1975, p. 16.)