kolo

Brezhoneg

Etimologiezh

Kavet e krennvrezhoneg coloff (1249)^[1].

Da geñveriañ gant cuelmo « plouz, kolo » e leoneg spagnol ha colmena « koloenn (d.l.e. ruskad) » e spagnoleg.

Deuet eus un anv-kadarn keltiek *kolmos, a rafe dont d'e dro ur wrizienn indezeuropek *ḱólh₂-mo, da dostaat ouzh culmus « soul » e latin, halm « kalavr » e nederlandeg, sal̃ms « kolo » e lituaneg, słoma « kolo » e poloneg ha kulmäṃts- « korz, broen » e tokhareg A^[2].

Anv-kadarn

kolo /koːlo/ gourel strollder, unanderenn koloenn /ko.ˈloː.ɛn/

1. Plouz.
   • Kempennet ez eus evito, e Landerne, ur c'hraouiad kolo ha boued eus an dibab. — (Brogarour, Onenn, 1936, p. 52.)
   • Ur skudellad soubenn domm d'e goan hag ur vriad kolo da ober e wele e kraou ar c'hezeg. — (Tad Medar, An Tri Aotrou, 1981, p. 36.)
   • Ur pallenn kolo blañsonet a servije dezhañ da wele e-pad an nebeud amzer a roe d’ar c’housked. — (Gabriel Morvan, Buez ar Zent, Brest, 1894, p. 460.)

Gerioù kevrennek

• kolo-to
• kolo-teiñ
• bec'holo
• gwiskad-kolo
• ti-kolo

Deveradoù

• Gwenc'holo
• Gwengolo
• koloa

• koloañ
• koloeg
• koloek

• koloenn
  • koloennad
    • koloenner
• koloet-kaer

Krennlavaroù

• Gant kolo hag amzer
  E teu da eogiñ ar mesper

Daveoù

Roll an daveoù :

• ^[1] : Albert Deshayes, Dictionnaire étymologique du breton, Douarnenez, Le Chasse-Marée, 2003, p. 407.
• ^[2] : Michiel de Vaan, Etymological Dictionary of Latin and the Other Italic Languages, Leyden, Brill, 2010, p. 150.

Esperanteg

Etimologiezh

Ger savet diwar ar finneg kaula, an italianeg collo, al latin collum, ar spagnoleg cuello, hag al lostger -o a dalvez da sevel an anvioù-kadarn.

Anv-kadarn

Troad	unander	liester
nominativ	kolo	koloj
akuzativ	kolon	kolojn

kolo /ˈkɔ.lɔ/

1. Gouzoug.

Deveradoù

• ĉirkaŭkolo
• kolumo

• markolo
• montkolo

• terkolo