genaouegiñ

Brezhoneg

Etimologiezh

Diwar an anv-kadarn genaoueg hag al lostger -iñ.

Verb

genaouegiñ /ɡẽnɔˈweːɡĩ/ verb gwan ha verb kreñv dieeun (anv-gwan-verb : genaoueget) (displegadur)
I. verb gwan

1. Genaouiñ
   • Pa c'helle kaout hed e c'har, e yae ar paotrig da c'hoari, da glask neizhoù ha da fleisat gant ar voused all eveltañ, hag ivez da c'henaouegiñ dirak ar marvailhoù war al leurgêr vras. — (Yeun ar Gow, E Skeud Tour Bras Sant Jermen, eil emb. Al Liamm, 1978, p. 27.)
   • Met marteze ez eus bet ivez re a yaouankizoù o c'henaouegiñ en-dro d'an diavezidi, sigaretennoù saoz en o beg ha leun o godelloù. — (Abeozen, Pirc'hirin Kala-Goañv, Al Liamm, eil emb. 1986, p. 30.)

II. verb kreñv dieeun

1. Genaouiñ ouzh ; bargediñ

Gerioù heñvelster

• genaouegal

Troidigezhioù

• galleg : badauder ^(fr)
• galleg : bayer aux corneilles ^(fr) , rester la bouche ouverte ^(fr)