distagellañ
Neuz
Brezhoneg
Verb
distagellañ /di.sta.ˈɡɛlː.ã/ verb kreñv eeun (anv-gwan-verb : distagellet) (displegadur)
- Troc'hañ ar stagell.
- Mar distagellont ar meskl e rankont gwerzhañ anezho diouzhtu petramant ne chomfent ket mat. — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Deuxième Partie, 1970, p. 120.)
- (diwar-benn an teod) Troc'hañ stagell an teod evit aesaat ar gomz.
- An hini he devoa distagellet hemañ he devoa gounezet he femp gwenneg. — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Deuxième Partie, 1970, p. 120.)
- (dre skeudenn-lavar) Aesaat ar gomz.
- Hennezh en doa distagellet din ma zeod d'am oad a bemp bloaz. Heptañ e vijen bet mut, me hag a gar kement kaozeal.[1]
Troidigezhioù
Roll an daveoù :
- [1] : Pêr-Jakez Heliaz, Divizou eun amzer gollet, Emgleo Breiz, 1966, p. 11.