diforc'hañ

Brezhoneg

Etimologiezh

Eus diforc'h, hag -añ.

Verb

diforc'hañ /diˈfɔrɣã/

1. → Termenadur da glokaat (Ouzhpennañ)
   • Glaz eo, pa vez guelet a bell, abalamour sclerijen an heol, diforc'het gant an ear, a gemer al liou-ze ouz he dreuzi. — (J.-F. Caër, Perag e ranker credi ez eus eun Doue ?, Feiz ha Breiz niv. 7, 1907, p. 195.)
2. ober ar c'hemm etre daou dra
   • A-vec'h ma c'helle Vindosêtlos diforc'ha an eil diouz egile. — (X3, Merdeadenn Vindosêtlos, Buhez Breiz niv. 25, 1923, p. 424.)
3. (Diwar-benn ur barez) : ober ur golladenn:
   • Pa vez distrujet un neiz pik e tiforc'h ul loen bennag. — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Troisième Partie, 1974, p. 347.)

Stummoù all

• diforc'hiñ

Troidigezhioù

• galleg : différencier ^(fr)
• galleg : avorter ^(fr)