aloubiñ

Brezhoneg

Etimologiezh

→ Etimologiezh da glokaat (Ouzhpennañ)

Verb

aloubiñ /aˈluːbĩ/ verb kreñv dieeun ha verb kreñv eeun (anv-gwan-verb : aloubet) (displegadur)
I. verb kreñv eeun

1. Mont dre nerzh en ul lec'h (ti, bro) da vezañ mestr ennañ.
   • Mont a raent da aloubiñ kouent Sant Albin. — (Lan Inizan, Emgann Kergidu 1, Brest, 1877, eil emb. Al Liamm 1977, p. 35.)

II. verb kreñv dieeun

1. Aloubiñ war un dra bennak : lakaat dalc'h war un dra bennak

Deveradoù

• aloubadeg
• aloubadenn
• alouber
• alouberezh
• aloubidigezh

Liamm war-du al lec'hienn Devri

• aloubiñ v.

Troidigezhioù

• galleg : envahir ^(fr)