spontailh

Ur pennad eus ar Wikeriadur, ar geriadur liesyezhek frank a wirioù.

Brezhoneg

Etimologiezh

Diwar an anv-kadarn spont, hag -ailh.

Anv-kadarn

spontailh /'spɔ̃ntaʎ/; liester spontailhoù

  1. tasmant hag a spont an dud:
  2. seurt mergodenn vras, damheñvel ouzh un den, a lakaer er parkeier da spontañ an evned:
Meur a spontailh-brini en ur rizeg e Japan.
    • Ur spontailh diouzh ar c’hentañ, war a welan, hoc’h eus graet... — (Jarl Priel, Ar Spontailh, Al Liamm-Tír na nÓg, 1950, p. 35.)

Deveradoù