meuliñ
Neuz
Brezhoneg
- Meneget er C'hatholicon (1499): Meuliff.[1]
- Savet diwar an anv-kadarn meul hag ar ger-lost -iñ.
- Da geñveriañ gant ar verb kembraek moli.
Verb
meuliñ /ˈmøː.lĩ/ verb kreñv eeun (anv-gwan-verb: meulet) (displegadur)
- meuliñ un den, meuliñ Doue
- Emañ bremañ e Kemperle
Er gouent, o veuliñ Doue. — (Evnig Penn-ar-C'hoad, Son ar c'hafe, Sonioù Feiz ha Breiz, war-dro 1930.)
- Emañ bremañ e Kemperle
- meuliñ un dra
- Ha n'hellan ket en ur sonenn
Kaer a-walc'h he meuliñ.— (Diviz evit goulenn ur plac'h yaouank da eureujiñ, kanet gant M. Laz eus Kernevel, in Chants populaires bretons du Pays de Cornouailles, H. Guillerm, 1905.)
- Ha n'hellan ket en ur sonenn
Deveradoù
Troidigezhioù
Roll an daveoù :
- ↑ Jehan Lagadeuc, Meuliff, Le catholicon en troys langaiges scavoir est breton franczoys et latin, 1499, war lec'hienn ar Bibliothèque nationale de France.