kevarc'h
Henvrezhoneg
Brezhoneg
Etimologiezh
- Dont a ra ar ger-mañ eus ar ger henvrezhonek comarch.
- Adkavet eo bet en an anvioù-tiegezh : Argouarc'h, Hergoualc'h, Helgoualc'h (hael comarch en henvrezhoneg) hag en an anvioù-lec'h niverus : Kerangomar, Kerangoualc'h, Kerangouarc'h, Kergouarc'h...
- N'eo ket anavezet ar ger-se er brezhoneg komzet a-vremañ. Koulskoude e vez implijet gant un nebeudig tud.
- Da geñveriañ gant ar ger kembraek cyfarch.
Anv-kadarn
kevarc'h /Distagadur ?/ gourel, liester kevarc'hoù
- (ger dispredet pe rouez)
- Komz a zistager, jestr a reer dre sevended pe dre vignoniezh pa gejer ouzh unan bennak.
- « Kevarc'h ! Salud dit-te, a Find », eme ar ramz. — (Find e ti Ramz an Draonienn, troet gant Kerlann, Gwalarn 162, 1944, p. 109.)
- [...] ur gurunenn flourwenn, kinnig ar vro ha kevarc'h d'o dreisted, [...] — (G. B. Kerverziou, Barzhaz, Al Liamm 48, 1955, p. 54.)
- Kevarc'h d'an hini en deus krouet ar broadoù, [...] — (Barzhonegoù Berber, troet gant Erwan Evenou, Al Liamm 132, 1969, p. 11.)
- Setu amañ ar pezh a lennas : "Thorin & Bagad da C'hwiblaer Bilbo, kevarc'h ! [...]" — (J. R. R. Tolkien, An Hobbit, troet gant Alan Dipode, ARDA, 2001, p. 43.)
- – Kevarc'h dit, Bane, eme Hagrid. Mont a ra mat ganit ? — (J.K. Rowling, lakaet e brezhoneg gant Mark Kerrain, Harry Potter ha Maen ar Furien, An Amzer embanner, 2012, p. 261.)