fiñv

Ur pennad eus ar Wikeriadur, ar geriadur liesyezhek frank a wirioù.
Mont d’ar merdeerezh Mont d’ar c’hlask

Brezhoneg

Etimologiezh

Kavet en henvrezhoneg fim.[1]
Kar d'an anv-gwan kembraek chwim « herrek » ha d'ar verboù chwyfu, -io « firbouch » e kembraeg ha scibid « fiñval, pellaat » e krenniwerzhoneg.
Deuet dre haplologiezh eus ur anv-verb predenek *hwibim, deveret eus ar verb keltiek *skib-ī-, a zeufe eus *skʷibʰ-ie-, deveret eus ar wrizienn indezeuropek *kʷseibʰ-, a gaver er gerioù islandek svífa « plavañ, darnijal », serb-kroatek šȉbati « skourjezañ » ha sañskritek kṣipáti (क्षिपति) « bannañ ».[2]

Anv-kadarn

fiñv /ˈfĩw/ gourel, liester: fiñvoù

  1. Ober graet gant un den a fiñv.
    Ne rae fiñv ebet.

Deveradoù

Gerioù kevrennek

Troidigezhioù

Daveoù

Roll an daveoù :

  • [1] : Albert Deshayes, Dictionnaire étymologique du breton, Douarnanez, Le Chasse-Marée, 2003, p. 236
  • [2] : Guus Kroonen, Etymological Dictionary of Proto-Germanic, Leiden, Brill, 2013, p. 500-501.