displijout
Brezhoneg
Etimologiezh
Verb
displijout /disˈpliːʒut/ verb gwan (displegadur)
- displijout da un den: ober displijadur dezhañ.
- N'eus nemet un dra hag a displij din …, — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl/1, Al Liamm, 1984, p. 283.)
- ... unan ma faotred n'eo ket fur a-walc'h, hag am eus aon e rafe un dra bennak da displijout deoc'h. — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl/3, Al Liamm, 1988, p. 116.)
- « Trowern », na respontas ken ar paotr yaouank hag a zisplije dezhañ feson an oristal. — (Jakez Konan, Lannevern e kañv ha danevelloù all, Al Liamm, 1980, p. 52.)
- Tamm ebet ne zisplije din an diviz-mañ hag a c'hrad vat e chomis ur bloavezh da « ziskuizhañ », da lenn, da c'hwileta ha da durlutat e pep seurt stumm, rak kemer a raen ar bed war an tu ma troe. — (Jarl Priel, Va Zammig Buhez, Al Liamm, 1954, p. 75.)
- Ar pezh a zisplije ar muiañ d'an daou zen e oa plegañ o c'hein. — (Jakez Riou, An Ti Satanazet, Skridoù Breizh, 1944, p. 26.)
- Gant ar verb-skoazell bezañ:
- Ar gomz-se a zo displijet da Doue... — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl/3, Al Liamm, 1988, p. 163.)