tiig

Ur pennad eus ar Wikeriadur, ar geriadur liesyezhek frank a wirioù.
Mont d’ar merdeerezh Mont d’ar c’hlask

Brezhoneg

Etimologiezh

Savet diwar an anv-kadarn ti hag an dibenn-ger -ig

Furm anv-kadarn

tiig /ˈtiːik/ gourel (liester : tierigoù, tiezigoù)

  1. Furm vihanaat an anv-kadarn ti
    • — A ! Aotrou, sant Pêr benniget, hon ziig a zo ken kozh, ken fall, ma c'hallfe kouezhañ warnomp hepdale; dre druez ouzhimp, mar ho pefe ar vadelezh d'hen startaat ha d'hen kreskiñ un tammig ? [...]. — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl/4, Al Liamm, 1989, p. 58.)
    • En de-se, trubuilh ha glac'har en tiig : [...]. — (Fañch al Lae, Bilzig, Kemper, 1925, p. 11.)
    • E penn ar maner, diouzh kostez linenn hent-houarn Plouider da Lesneven, ez eus bet savet un tiig, ti ar matezed. — (Brogarour, Onenn, Gwengamp, 1936, p. 23.)
    • Eno e veve en un tiig plouz, kuzhet e sol ul lanneg dizarempred, ur plac'h a renk izel hogen koant ha dinamm. — (Langleiz, Romant ar Roue Arzhur/levrenn I : Marzhin, Al Liamm, 1975, p. 17.)

Gerioù kevrennek

Divinadelloù

Troidigezhioù