spontus
Brezhoneg
Etimologiezh
Anv-gwan
| Derez | Furm |
| Derez-plaen | spontus |
| Derez-uheloc'h | spontusoc'h |
| Derez-uhelañ | spontusañ |
| Derez-estlammiñ | spontusat |
spontus /ˈspɔ̃ntys/
- A lak spont en dud.
- Un den spontus. Ur c'heloù spontus.
- [...] ; hag ar roc'h da faoutañ raktal dre an hanter gant un trouz spontus, [...]. — (Troude ha Milin, Labous ar Wirionez ha Marvailhoù all, Skridoù Breizh, 1950, p. 150.)
- Ar re all, pa glevjont, a redas ivez d'ar gambr, ha ma voe eno neuze trouz ha garm spontus. — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl/3, Al Liamm, 1988, p. 14.)
- [...] e nijas kuit gant ur garm spontus. — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl/1, Al Liamm, 1984, p. 18.)
- Lazhañ un den evelkent a zo spontus . — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Deuxième Partie, 1970, p. 488.)
- Spontus e oa al liv a oa warnañ. — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Deuxième Partie, 1970, p. 488.)
- Bezañ spontus da welout, da glevout.
- Spontus e oa da welet ... — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Deuxième Partie, 1970, p. 488.)
- Kavout spontus un dra, pe un den.
- Me 'gav se spontus !
- Diwar-benn an amzer : fall-kenañ.
- Un amzer spontus.
Gerioù heñvelster
Troidigezhioù
Adverb
spontus /ˈspɔ̃ntys/
- En un doare spontus.
- Fall-spontus, ker-spontus.
- Spontus eo ker an traoù bremañ.
- Labourat a ra spontus.
- Kresket eo ar prizioù spontus.
- Spontuz int kér, n'ouzont ket pegement da houlenn. — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Première Partie, 1966, p. 125.)
- Spontuz eo kriz an amzer. — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Deuxième Partie, 1970, p. 488.)
- Al loened a zo ker-spontus. — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Deuxième Partie, 1970, p. 488.)
- Kalet spontus eo an erc'h hag an douar dindanañ a zo skornet ken don ma ne grog tamm ebet enno dant ar bigell. — (Abeozen, Dremm an Ankoù, Al Liamm embannadurioù, 2014, p. 50.)
Troidigezhioù
- galleg : horriblement (fr)