ruilhañ

Brezhoneg

Etimologiezh

Savet diwar an anv-kadarn ruilh hag al lostger -añ

Verb

ruilhañ /ˈryʎã/ verb gwan (anv-gwan-verb : ruilhet) (displegadur)

1. Mont war-raok o treiñ warnañ e-unan
   • Ha setu-hi kerkent da ruilhañ a-raok dirazañ, hag eñ da-heul. — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl/3, Al Liamm, 1988, p. 88.)
   • Paotred ar skol a youc'h war lein ar wrac'hell ha drammoù a ruilh d'an traoñ ; [...]. — (Jakez Riou, Geotenn ar Werc'hez ha danevelloù all, Al Liamm, 1957, p. 34.)
2. Kouezhañ
   • An tenn a grozas hag ar paour kaezh a ruilhas d'an douar, e benn war e gazeliad lann sec'h. — (Lan Inizan, Emgann Kergidu 1, Brest, 1877, eil emb. Al Liamm 1977, p. 142.)

Stummoù all

• ruilhal

Deveradoù

• ruilhadenn
• ruilherezh

Troidigezhioù

• galleg : rouler ^(fr)