kargañ

Gwelet ivez : kargan

Brezhoneg

Etimologiezh

Savet diwar an anv-kadarn karg hag al lostger -añ.

Meneget er C'hatholicon evel cargaff (1499).

Verb

Kemmadur	Furm
hep	kargañ
dre vlotaat	gargañ
dre c'hwezhañ	c'hargañ
dre galetaat	digemm
amreizh	digemm

kargañ /ˈkar.ɡã/ verb kreñv eeun (anv-gwan-verb : karget) (displegadur)

1. Lakaat un dra bennak en un endalc'had bennak : kargañ e werenn, e baner, e sac'h, da ub.
   • Na gargit ket ma gwerenn din : pa ho-po lakeet beteg ar garidou e vo trawalh. — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Deuxième Partie, 1970, p. 172.)
2. Kargañ unan bennak da ober un dra bennak.
   • — [...] ; met hon c'harget en deus da ober e c'hourc'hemennoù deoc'h. — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl/1, Al Liamm, 1984, p. 45.)
   • Daoust ha bremañ kerkoulz hag a-ziagent, ar veleien n'int ket karget da ziskleriañ d'an holl lezennoù an Aviel ? — (Lan Inizan, Emgann Kergidu 1, Brest, 1877, eil emb. Al Liamm 1977, p. 217.)

Stummoù rannyezhel

• kargiñ

Gerioù kevrennek

• adkargañ
• digargañ
• diskargañ
• pellgargañ
• peurgargañ
• soulgargañ

Troioù-lavar

• kargañ e doull, kargañ e gorf, re gargañ ar c'harr : evañ re
• kargañ he faner : bezañ brazezet

Daveoù

Roll an daveoù :