kane

Brezhoneg

Etimologiezh

Savet diwar kan-, pennrann ar verb kanal, pe kanañ, pe kaniñ, hag an dibenn-ger -e.

Furm verb

Kemmadur	Furm
hep	kane
dre vlotaat	gane
dre c'hwezhañ	c'hane
dre galetaat	digemm
amreizh	digemm

kane /ˈkãː.ne/

1. Furm ar verb kanal/kanañ/kaniñ e trede gour unan an amdremened, en doare-disklêriañ

• Hep kemmadur :

[...], hag e kane ar sonioù a ouie, [...]. — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl/1, Al Liamm, 1984, p. 169.)

• Gant ur c'hemmadur dre vlotaat (war-lerc'h ar rannig-verb a da skouer) :

Hag ar bennhêrez a gane :
Me am eus kavet, ur mintin,
Un durzhunell eus ar bloaz-mañ... — (Jakez Riou, Geotenn ar Werc'hez ha danevelloù all, Al Liamm, 1957, p. 36.)

N'eo ket al lean a bede, n'eo ket ar barzh a gane. — (Youenn Drezen, Sizhun ar Breur Arturo, Al Liamm, 1971, p. 82.)

Chaliapin a gane kanaouennoù poblek rusian. — (Aleksandr Soljenitsyn, lakaet e brezhoneg gant Ernest ar Barzhig, Ti Vatriona, Al Liamm, 1976, p. 39.)

Gerioù kevrennek

• adkane
• diskane
• mouskane

Troidigezhioù

• galleg : (elle)/il) chantait ^(fr)
• spagnoleg : cantaba ^(es)