gredfe

Ur pennad eus ar Wikeriadur, ar geriadur liesyezhek frank a wirioù.

Brezhoneg

Etimologiezh

Eus kredfe gant ur c'hemmadur dre vlotaat.

Furm verb

Kemmadur Furm
hep kredfe
dre vlotaat gredfe
dre c'hwezhañ c'hredfe
dre galetaat digemm
amreizh digemm

gredfe /ˈɡretfe/

  1. Furm kemmet ar verb krediñ e trede gour unan an amzer c'hallus, en doare-divizout.
— Jezuz , aotrou kaezh, ober goap ouzhoc'h ? Na me na ma den na gredfe biken soñjal ober se. — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl/4, Al Liamm, 1989, p. 23.)
[...] , kavet e voe, ha c'hwi a gredfe, pell diouzh kêr, e-kichen ar mor, en un tiig-soul. — (Troude ha Milin, Labous ar Wirionez ha Marvailhoù all, Skridoù Breizh, 1950, p. 9.)
Piv a gredfe magañ an disterañ diskred a-zivout ur bugel ?... — (Langleiz, Romant ar Roue Arzhur/levrenn I : Marzhin, Al Liamm, 1975, p. 16.)