Mont d’an endalc’had

gellont

Ur pennad eus ar Wikeriadur, ar geriadur liesyezhek frank a wirioù.

Brezhoneg

Etimologiezh

Savet diwar gell-, pennrann ar verb gellout, hag an dibenn-ger -ont

Furm verb

Kemmadur Furm
hep gellont
dre vlotaat c'hellont
amreizh c'hellont

gellont /ˈɡɛlːɔ̃ɲ(t)/

  1. Furm ar verb gellout e trede gour lies an amzer-vremañ, en doare-disklêriañ
Rak kaer zo, e pep parrez, ar maer eo a ra e lec'h hag en anv ar c'houarnamant (!), abalamour ar re a zo e Pariz ne c'hellont ket tizhout dre-holl hag a rank en em ziskargañ war re all da ober evito. — (Lan Inizan, Emgann Kergidu 1, Brest, 1877, eil emb. Al Liamm 1977, p. 14.)
Kenta medesin. — Ar vedesined ne c'hellont ket diskuilh ar pez a zeskont o labourat war o micher [...]. — (Yann-Vari Perrot, An Aotrou Kerlaban Pez farsus e 3 Arvest, Brest, 1922, p. 26.)
Ar sort a hellont da rei. — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Deuxième Partie, 1970, p. 484.)
Soudarded an tri friñs, gronnet gant ar reklom, n'o deus ken soñj panevet stourm ar gwellañ ma c'hellont ouzh ar barradoù-se o gwallgas ker vil. — (Langleiz, Romant ar Roue Arzhur/levrenn I : Marzhin, Al Liamm, 1975, p. 77.)

Troidigezhioù