gagn

Brezhoneg

Etimologiezh

Marteze eus carogne e galleg, deuet eus ar ger latin *caroniadeuet eus caro, carnis, kig.

Anv-gwan

gagn /ˈɡãɲ/ \ˈɡãŋ\ \ˈɡãnj\

1. (labour) pounner ha diaes
2. (den) lous
3. (den) fall ha treitour

Anv-kadarn

gagn benel, liester gagnoù

1. Korf marv un den pe ul loen, kig brein.
   • — « Bremaik, paotr, out bet amañ o rannañ ar c'hagn-mañ etrezomp, [...]. » — (Troude ha Milin, Labous ar Wirionez ha Marvailhoù all, Skridoù Breizh, 1950, p. 134.)
   • « Alo, gagn gozh! dont a ri c'hoazh? » — (Yann ar Floc'h, Koñchennou eus Bro ar Stêr Aon, Levrdi Le Dault, Kemper, 1950, p. 226.)
2. tra pe den fall
3. gast eus an izelañ seurt
4. estlammadell
   • « Gagn ! » eme Ber. « Kollet oun ! Diwall ar gwilhaoued-mañ ne c'hellin biken ! » — (Yann ar Floc'h, Koñchennou eus Bro ar Stêr Aon, Levrdi Le Dault, Kemper, 1950, p. 183.)

Gerioù heñvelster

• bruluskenn
• kelan

Deveradoù

• gagnaj
• gagnaouer
• gagnard

Anv-gwan

gagn

1. lous

Adverb

gagn

1. kenañ, da-heul un anv-gwan a verk un dra displijus, pe ur si fall.

War-lerc'h anvioù-gwan

• fall-gagn
• izel-gagn
• kozh-gagn
• lous-gagn
• pizh-gagn
• tost-gagn
• treut-gagn

Liamm diavaez

• http://devri.bzh/dictionnaire/g/gagn-2/

Troidigezhioù

• galleg : charogne ^(fr)
• italianeg : carogna ^(en)
• saozneg : carrion ^(en)
• spagnoleg : caroña ^(es)