faou

Gwelet ivez : Faou, Ar Faou, fâou, fav

Brezhoneg

Etimologiezh

Eus ar ger latin fagus.

Anv-kadarn

faou /Distagadur ?/ strollder (unander: faouenn)

1. Gwez bras eus Europa betek 40 m uhelder gant delioù dibad eus kerentiad ar Fagaceae. Graet e vez finij eus o frouezh a c'haller debriñ.
   • Ur pezh den bras a oa en e sav e-tal ar wezenn faou. — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Troisième Partie, 1974, p. 64.)
   • Goud ouzoud petra a ra tan gwelloc'h evid fao glaz ? - Hini sec'h. — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Troisième Partie, 1974, p. 332.)
   • Meurdezus e oa ar vali-se, ha d'ar gwez ha d'an tiez bezañ dister ha digened, meurdezus evel ur rabinad efl pe un aleziad faou. — (Roparz Hemon, Tasmant ar Vali, Al Liamm, niv. 10, Gwengolo-Here 1948, p. 5.)

Gerioù heñvelster

• gwez-faou

Deveradoù

• faoued
• faoueg
• faouek
• faouenneg

Gerioù kevrennek

• faou-put

Krennlavar

• Ar faou, panevet d’ar vezh, zo koulz en glas evel en sec’h.

Gwelet ivez

• Ar pennad « faou » e-barzh Wikipedia