arruo

Brezhoneg

Etimologiezh

Savet diwar arru-, pennrann ar verb arruout, hag an dibenn-ger -o

Furm verb

arruo /aˈryːo/

1. Furm ar verb arruout e trede gour unan an amzer-da-zont, en doare-disklêriañ
   • — [...]. Degasit anezhañ din a-benn eizhtez, pe me a arruo amañ adarre. — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl/5, Al Liamm, 1994, p. 23.)
   • — Jezuz, ma Doue! emei, me n'oun ket evit kompren ennout; te 'arruo ganit eun dro fall bennak. — (Erwan ar Moal, Pipi Gonto, Kemper, 1925, p. 47.)
   • Pa arruo Huon amañ e vo tomm deom. — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Première Partie, 1966, p. 61.)
   • Hastom buan dïaocha a-raog mah arruo an teir gwaz. — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Deuxième Partie, 1970, p. 100.)
   • Ma vez re bell o kerhad bara e tapo e gerh pa'z arruo er gêr. — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Deuxième Partie, 1970, p. 252.)
   • Bremañ pa arruo an nevez-amzer ne vanko ket a labour deom. — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Deuxième Partie, 1970, p. 375.)
   • Da glask Pipi, raktal 'arruo, ha den ne zorno eveltañ ; alies, zoken, ne baouezo ket e freilh e-pad merenn. — (Erwan Berthou, En bro Dreger a-dreuz parkoù, Mouladurioù Hor Yezh, 1985, p. 84.)
   • "Marteze gant ma c'herent n'anavezan ket," emezi, "ec'h arruo an oferenn-se. [...]." — (Anatol ar Braz, lakaet e brezhoneg gant Erwan ar Moal, Mojenn an Ankou, Mouladurioù Hor Yezh, 1986, p. 56.)

Stummoù all

• erruo

Gerioù heñvelster

• c'hoarvezo
• degouezho

Rimadelloù

• N'a n'eus ken sod
  Na laka ur bluenn war e dok,
  Ha pa vez sod-kaer
  E laka diw pe deir
  Iskuzit kompagnunez,
  Diskroget eo ma zurkez
  (pe : Rampet eo ma souflez)
  Ur wech all n'arruo ket
  Rag me a wasko war he beg ! — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Troisième Partie, 1974, p. 386.)

Troidigezhioù

• galleg : (elle)/(il) adviendra ^(fr) , aura lieu ^(fr) , se passera ^(fr) , surviendra ^(fr)
• galleg : (elle)/(il) arrivera ^(fr)
• galleg : (+ gant) (elle)/(il) rencontrera ^(fr)