ankouaat

Verb

ankouaat /ãŋˌkwɑːt/ verb kreñv eeun (anv-gwan-verb : ankouaet) (displegadur)

1. Koll ar soñj eus unan bennak pe un dra bennak, ankounac'haat
2. ankounaat un den
   • — Ar re-se a zo tud bet en oferenn, ha n'o deus pedet nemet un tammig, hag o delioù lore a zo kouezhet digante 'lec'h m'o deus ankouaet o Doue. — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl/3, Al Liamm, 1988, p. 160.)
3. ankounaat un dra (un anv...)
   • N'en devoa ket ankouaet, avat, ar pezh en devoa desket en e yaouankiz. — (Anatol ar Braz, lakaet e brezhoneg gant Erwan ar Moal, Mojenn an Ankou, Mouladurioù Hor Yezh, 1986, p. 33.)
   • Bilzig n'an nevoa ket ankouaet devez ar barner, [...]. — (Fañch al Lae, Bilzig, Kemper, 1925, p. 62.)
   • Ne ankouain biken ar vad he deus bet graet deomp hag, [...]. — (Yeun ar Gow, E Skeud Tour Bras Sant Jermen, eil emb. Al Liamm, 1978, p. 42.)
   • Me hag a oa eno pa c'hoarvezas an traoù a zanavellan deoc'h amañ, n'ankouain biken an arvest bamus-se [...]. — (Jakez Konan, Lannevern e kañv ha danevelloù all, Al Liamm, 1980, p. 62.)
4. ankounaat ober un dra