ren

Ur pennad eus ar Wikeriadur, ar geriadur liesyezhek frank a wirioù.

Brezhoneg

Etimologiezh

Eus ar ger krennvrezhonek ren. Da dostaat ouzh ar ger heniwerzhonek ren, « rahouenn ». Deuet e vefent eus ur ger keltiek *rég-no-, deveret eus ar wrizienn REG. Sellet ouzh reizh ha rahouenn.[1]

Verb

ren /ˈrẽːn/

  1. verb kreñv eeun Kas unan bennak, ul loen bennak, ur c'harbed bennak, en ur zerc'hel krog ennañ.
  2. verb kreñv eeun Bezañ o ren un oad un oad bennak : bezañ en un oad bennak.
  3. verb gwan Bezañ mestr war ur vro.
    • En hevelep mare, e rene war rouantelezh Logrez, e Breizh-Veur, ur roue anvet Vortigern. — (Langleiz, Romant ar Roue Arzhur/levrenn I : Marzhin, Al Liamm, 1975, p. 27.)

Troioù-lavar

  1. Ren e vuhez

Deveradoù


Troidigezhioù

(1)

(2)

Daveoù

Roll an daveoù :