miro

Ur pennad eus ar Wikeriadur, ar geriadur liesyezhek frank a wirioù.

Brezhoneg

Etimologiezh

Savet diwar mir-, pennrann ar verb miret pe mirout, hag an dibenn-ger -o

Furm verb

miro /ˈmiːro/

  1. Furm ar verb miret/mirout e trede gour unan an amzer-da-zont, en doare-disklêriañ
— « C'hwi a gemero ar roeñv, ha, gant ar roeñv, c'hwi a viro ouzh ar vag da skeiñ he fri ouzh ar ribl. Kompren a rit ? » — (Jakez Riou, An Ti Satanazet, Skridoù Breizh, 1944, p. 107.)
— « Mat ! mat ! pa 'z eo ret, e vezo graet, rak n' eo ket un den a viro ouzhin da gaout ac'hanoc'h. » — (Troude ha Milin, Labous ar Wirionez ha Marvailhoù all, Skridoù Breizh, 1950, p. 63.)
« [...]. E-keñver ar re all avat, ne viro ket hepken he diavaez, met ivez he ferzhioù a lenn... [...] !» — (Langleiz, Romant ar Roue Arzhur/levrenn I : Marzhin, Al Liamm, 1975, p. 128.)

Troidigezhioù