mirin

Ur pennad eus ar Wikeriadur, ar geriadur liesyezhek frank a wirioù.

Brezhoneg

Etimologiezh

Savet diwar mir-, pennrann ar verb mirout, hag an dibenn-ger -in

Furm verb

mirin /ˈmiːrĩn/

  1. Furm ar verb mirout e kentañ gour unan an amzer-da-zont, en doare-disklêriañ
− [...] ; me ne virin ket ouzit. — (G. MILIN, Gwechall-goz e oa..., Kemper, 1924, p. 7.)
« Ne virin ket greunenn ouzhoc'h evit ken dister dra ! » — (Jakez Konan, Ur marc'hadour a Vontroulez, Al Liamm, 1981, p. 12.)

Troidigezhioù