menn

Ur pennad eus ar Wikeriadur, ar geriadur liesyezhek frank a wirioù.
Eilstummoù tipografek Gwelet ivez : Menn

Brezhoneg

Etimologiezh

Kavet en henvrezhoneg (men).
Meneget er C'hatolikon (men).
Da geñveriañ gant ar gerioù myn en kembraeg, mynn en kerneveureg, meann en skoseg, meannán en iwerzhoneg, dezho ar memes ster « menn-gavr ».
Anavezet evel anv-tiegezh : (Le) Menn.

Anv-kadarn

menn /ˈmɛnː/ gourel, liester menned.

  1. Hini bihan bronneged debrerien geot (dañvad, gavr, karv, yourc'h...).
    <skouer>.
  2. en-strizh:
    Ar c'havr hag he seizh mennig.
    Pet menn a zo war ar c'havr-mañ? — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Deuxième Partie, 1970, p. 346.)
  3. (dre skeudenn-lavar) anv karantezus roet ouzh ar vugale vihan.
    <skouer>.
  4. koumoulenn vihan

krennlavaroù


Deveradoù

Troidigezhioù

Menn-gavr