konto

Ur pennad eus ar Wikeriadur, ar geriadur liesyezhek frank a wirioù.

Brezhoneg

Etimologiezh

Savet diwar kont-, pennrann ar verb kontañ, hag an dibenn-ger -o

Furm verb

konto /ˈkɔ̃nto/

  1. Furm ar verb kontañ e trede gour unan an amzer-da-zont, en doare-disklêriañ
Diwezhatoc'h, marteze, e konto deoc'h abadennoù e gozhni. — (Lan Inizan, Emgann Kergidu 1, Brest, 1877, eil emb. Al Liamm 1977, p. 11.)
Ar brud eus a gement-mañ a zo c'hoazh hirio, dre gêr Landreger hag ar re gozh ac'hano a gonto deoc'h, mar kirit, an traoù-mañ gwelloc'h egedon-me. — (Lan Inizan, Emgann Kergidu 1, Brest, 1877, eil emb. Al Liamm 1977, p. 31.)
"War se e faziez," eme Dom Kariz. "Met deomp en ti da gentañ. Eno me 'gonto dit an doareoù." — (Anatol ar Braz, lakaet e brezhoneg gant Erwan ar Moal, Mojenn an Ankou, Mouladurioù Hor Yezh, 1986, p. 92.)

Troidigezhioù