kano

Ur pennad eus ar Wikeriadur, ar geriadur liesyezhek frank a wirioù.

Brezhoneg

Etimologiezh

Diwar kan-, pennrann ar verb kanal, pe kanañ, pe kaniñ, hag an dibenn-ger -o.

Furm verb

Kemmadur Furm
hep kano
dre vlotaat gano
dre c'hwezhañ c'hano
dre galetaat digemm
amreizh digemm

kano /ˈkãːno/

  1. Furm ar verb kanal/kanañ/kaniñ e trede gour unan an amzer-da-zont, en doare-disklêriañ
Couskit buhan, ma bugelic,
Ha me a gano d'eoc'h ;
Pa deuio d'ar gêr ho mammic,
E roio bronnic d'eoc'h.
— (Fañch an Uhel, Soniou Breiz-Izel 1, Pariz, 1890, 1971, p. 2.)
— « [...]. Er gambr ma 'z eot e-barzh, e welot ar wezenn lore a glaskit, ha pa ho pezo kemeret un delienn anezhi, ar re all a gano en ur vouezh ken dudius, [...]. » — (Troude ha Milin, Labous ar Wirionez ha Marvailhoù all, Skridoù Breizh, 1950, p. 99.)

Gerioù kevrennek

Rimadelloù

Troidigezhioù


Esperanteg

Etimologiezh

Diwar ar galleg canne, ar saozneg cane pe al latin canna, a zeu e-unan eus an henc'hresianeg κάννα, gant al lostger -o a dalvez da sevel an anvioù-kadarn.

Anv-kadarn

Troad unander liester
nominativ kano kanoj
akuzativ kanon kanojn

kano /ˈka.nɔ/

  1. Raosklenn.
  2. Korzenn.