fiñv

Ur pennad eus ar Wikeriadur, ar geriadur liesyezhek frank a wirioù.

Brezhoneg

Etimologiezh

Kavet en henvrezhoneg fim[1].
Kar d'an anv-gwan kembraek chwim « herrek » ha d'ar verboù chwifio « firbouch » e kembraeg ha scibid « fiñval, pellaat » e krenniwerzhoneg.
Deuet dre haplologiezh eus un anv-verb predenek *hwibim, deveret eus ar verb keltiek *kswib-ī-, a zeufe eus *kʷsibʰ-ie-, verb-stad eus ar wrizienn indezeuropek *kʷseibʰ- a gaver er gerioù svífa « plavañ, darnijal » en islandeg, šȉbati « skourjezañ » e serb-kroateg ha kṣipáti (क्षिपति) « bannañ » e sañskriteg[2].

Anv-kadarn

fiñv /ˈfĩw/ gourel, liester: fiñvoù

  1. Ober graet gant un den a fiñv.
    Ober ur fiñv. Ne rae fiñv ebet.

Deveradoù

Gerioù kevrennek

Troidigezhioù

Daveoù

Roll an daveoù :

  • [1] : Albert Deshayes, Dictionnaire étymologique du breton, Douarnanez, Le Chasse-Marée, 2003, p. 236
  • [2] : Guus Kroonen, Etymological Dictionary of Proto-Germanic, Leiden, Brill, 2013, p. 500-501.