ejont
Brezhoneg
Etimologiezh
- → Etimologiezh da glokaat (Ouzhpennañ)
Furm verb
ejont /ˈeː.ʒɔ̃ɲ(t)/
- War-lerc'h ar rannig-verb ac'h (dirak ur vogalenn) :
- Ar manac'h bras hag ar manac'h bihan ac'h ejont, en noz. — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl/5, Al Liamm, 1994, p. 70.)
- War-lerc'h ar rannig-verb ec'h (dirak ur vogalenn ) :
- Hag e savjont o-daou eus taol hag ec'h ejont kuit. — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl/1, Al Liamm, 1984, p. 242.)
- Neuze ec'h ejont kuit a-greiz an noz, en ur c'harroñs ac'h ae dre an aer, evit dont da Bariz. — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl/2, Al Liamm, 1985, p. 67.)
- Hag e kimiadjont eus o mamm, hag ec'h ec'h ejont en hent o-zri asambles. — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl/3, Al Liamm, 1988, p. 11.)
- Hag e voe graet krampouezh, hag e tebrjont, hag ec'h ejont goude en hent arre. — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl/4, Al Liamm, 1989, p. 32.)
- Neuze ec'h ejont kuit hag e rankontrjont ur c'hazh. — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl/5, Al Liamm, 1994, p. 170.)
- War-lerc'h ar rannig-verb ez (dirak ur vogalenn ) :
- Dre un nor eus ar jardin ez ejont kuit, hag, e-biou Pempoull, a-ribl ar mor, e kemerjont o hent evit tizhout al lestr a yoa ouzh o gortoz. — (Lan Inizan, Emgann Kergidu 1, Brest, 1877, eil emb. Al Liamm 1977, p. 25.)
- A-benn ur pennad ez ejont kuit, adarre dre vali maner Keraouell. — (Lan Inizan, Emgann Kergidu Lodenn 2, J.B. hag A. Lefournier, Brest, 1878, p. 28.)
- [...], ha dioc'htu ma voent diloc'h ha dindan gouel ez ejont etrezek ar mor doun. — (G. MILIN, Gwechall-goz e oa..., Kemper, 1924, p. 14.)