dispenn

Ur pennad eus ar Wikeriadur, ar geriadur liesyezhek frank a wirioù.

Brezhoneg

Etimologiezh

Eus dis- ha penn.

Verb

dispenn /ˈdispɛn/ verb kreñv eeun (anv-gwan-verb : dispennet) (displegadur)

  1. (Ti pe savadur) Dizober/terriñ (ar pezh a oa bet graet, un ti, ur bilhed, ober tammoù bihan ganto)
  2. Dispenn ul loen, ur c'horf : Lakaat korf unan bennak, den pe loen, a dammoù:
  3. Krignat (diwar-benn an dour)
    • <skouer.>
  4. (Dre astenn-ster) Lakaat un dra bennak a dammoù, freuzañ.
  5. (Ent strizh) Diglorañ
    • <skouer.>
  6. (dre skeudenn-lavar) Na zegouezhout mat gant un dra bennak
    • <skouer.>
  7. dispenn un den, ur vrud, an nesañ, sae an nesañ  : komz da zistruj brud vat un den, gwallvrudañ un den; noazout da vrud unan bennak, gwallvrudañ un den.
    • Hirio siouaz ! n’en em veler nemed evit dispenn sae ann nesa, pe evit maga er galoun eur garantez ha n’e ket hervez Doue. — (Gabriel Morvan, Buez ar Zent, 456, p. 170.)
  8. Dispenn dilhad: a vez graet pa gemerer uur pezh dilhad bras (ur sae hir, lakaomp) d'ober pezhioù bihan : rochedoù bihan, mouchouerioù.

Gerioù heñvelster

-ti

-korf ul loen pe un den

-brud un den

Troioù-lavar

Troidigezhioù

Anv-kadarn

  1. Distruj
  2. Ar pezh a chom goude graet al labour dispenn.

Deveradoù