diganen

Brezhoneg

Etimologiezh

Savet diwar ar rakger di- ha ganen (furm displeget an araogenn gant)

Furm araogenn

Gour	Furm
U1	diganin, diganen
U2	diganit, diganez
U3g	digantañ
U3b	diganti
L1	diganeomp, diganimp
L2	diganeoc'h
L3	diganto, digante
D	diganeor

diganen /diɡãˈnẽːn/

1. Furm an araogenn digant, displeget er c'hentañ gour unan
   • — Ia, o va Doue! eme Renea; goulennit digan-en ar pez ho pezo izoum. [...]. — (Lan Inizan, Emgann Kergidu Lodenn 2, J.B. hag A. Lefournier, Brest, 1878, p. 230.)
   • Ac'hanta ! ma zud keizh, piv a breno ma mamm diganen ? [...]. — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl/3, Al Liamm, 1988, p. 215.)
   • Ar boulonjer, ma tlean d'ez-han daou ugent lur, a c'houlenno digan-en, sur, e liardou ; ha Kerangal ive, ar c'hemener, ma tlean d'ez-han tri ugent lur. — (Adrien de Carné, Saïk ar paotr fin, Moullerez ru ar C'hastel Brest, 1912, p. 9.)
   • — [...]. Arabad avad lavaret ez pe bet netra diganen. — (G. MILIN, Gwechall-goz e oa..., Kemper, 1924, p. 42.)
   • — Fe ! ya, eme heman, met c'hoant hoc'h eus marvad d'hen tenna diganen ? — (Fañch al Lae, Bilzig, Kemper, 1925, p. 166.)

Stummoù all

• diganin

Stummoù rannyezhel

• digenin

Gerioù kevrennek

• diganen-me