deo

Brezhoneg

Etimologiezh

Savet gant « d- » hag « eo ».

Furm verb

deo /dew/

1. Furm « eo », eus ar verb « bezañ », war-lerc'h « mar ».
   • — « [...]. Mar karit e chomot amañ atav ganin pe mar deo gwell ganeoc'h e tistroot da di ho tad. » — (Troude ha Milin, Labous ar Wirionez ha Marvailhoù all, Skridoù Breizh, 1950, p. 87.)
   • Mar deo te eo, tenn va c'hleze kuit eus ar penngos-se. — (Yann ar Floc'h, Koñchennou eus Bro ar Stêr Aon, Levrdi Le Dault, Kemper, 1950, p. 202.)
   • Mar d'eo mad deoh, mad ! Ha ma n'eo ket, mad ive ! — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Deuxième Partie, 1970, p. 332.)
2. E-lec'h « geo » war-lerc'h ur goulenn-nac'h, e kornioù zo eus Leon.
   • - N'eo ket mat ? - Deo !

Gwelet ivez

• don, dout, domp, doc'h, dint
• demañ, demaint, deus
• geo

Troidigezhioù

Adstumm eus « eo » (1)

• galleg : est ^(fr)

Geo

• galleg : si ^(fr)