den ebet

Brezhoneg

Troienn savet gant « den » hag « ebet ».

den ebet /ˌde.ne.ˈbeːt/

tro-lavar gant ur verb er stumm-nac'h:
- « [...] ; me eo ar mestr, ha ne blegin da zen ebet. [...]. » — (Troude ha Milin, Labous ar Wirionez ha Marvailhoù all, Skridoù Breizh, 1950, p. 166.)
- N'eus den disi ebed. — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Deuxième Partie, 1970, p. 114.)
- Me na glaskfen ket afer ouz den ebed ma valefent gand eun neudenn eeun. — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Deuxième Partie, 1970, p. 375.)
- Me n'eus ket bet trec'h den ebed din biskoaz. — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Troisième Partie, 1974, p. 188.)
den ebet all
den all ebet
- Ne gredan ket e ve da zen all ebet, na deoc'h kennebeut all..— (Troude ha Milin, Labous ar Wirionez ha Marvailhoù all, Skridoù Breizh, 1950, p. 168.)
- Diwall na bokfe dit, me az ped, nag hi na den all ebet. — (Troude ha Milin, Labous ar Wirionez ha Marvailhoù all, Skridoù Breizh, 1950, p. 110.)
gant ar verb er stumm kadarnaat
- Ar hranked ruz n'int ket kenkoulz hag ar re wenn : pehed eo rei anezo da zen ebed. — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Deuxième Partie, 1970, p. 400.)